Rozwój metod i techniki pozyskiwania danych astronomicznych, geodezyjnych i geofizycznych oraz współczesne osiągnięcia w dziedzinie sposobów numerycznego opracowania tych danych stworzyły podstawę do poprawienia teorii ruchu i figury Ziemi oraz rewizji fundamentalnych systemów odniesienia. Na podstawie Depplerowskich pomiarów satelitarnych, a następnie GPS, stworzone zostały nowe możliwości dla wprowadzenia wysoko dokładnej metody określania punktów dla potrzeb geodezyjnych.
Liczne badania doprowadziły do powstawania nowych układów współrzędnych opartych na coraz dokładniejszych powierzchniach odniesienia. Od połowy XVIII wieku stosuje elipsoidę obrotową, której wymiary na przestrzeni ostatnich 200 lat uległy znacznemu zróżnicowaniu.
Ten właśnie element stanowi jedną z podstawowych różnic pomiędzy charakteryzowanymi układami.
Układ „Borowa Góra” oparty był na elipsoidzie Bessela obliczonej już w 1841 roku, dwa następne na elipsoidzie Krasowskiego (1940 r.) a układ „1992” na elipsoidzie GRS-80 otrzymanej dzięki dokładnym pomiarom przy wykorzystaniu sztucznych satelitów.
Za wyjątkiem „1965” (w strefach 1-4) oraz „Borowa Góra” wszystkie pozostałe układy, wywodzące się z elipsoidy GRS-80 (WGS-84) lub Krasowskiego, powstały jako aplikacje odwzorowania Gaussa-Krügera.
Różnice wynikają również z faktu, iż zarówno układ „Borowa Góra” jak i „1965” pozbawione są siatki kartograficznej (w przeciwieństwie do „1942” gdzie występuje również siatka kilometrowa).
Mapy topograficzne sporządzone w układzie „1942” jeszcze do niedawna były jedynymi polskimi mapami, które nie zostały celowo skażone, jak np. w układzie „1965”, przez wprowadzenie pięciu różnych stref odwzorowawczych, co uniemożliwia sporządzanie jednolitych i pełnowartościowych map obszaru całego kraju. Wynika to z faktu, że poza granicami stref odwzorowawczych błędy odwzorowawcze szybko rosną, a poza tym wzajemne skręcenie i przesunięcie układów uniemożliwia tworzenie jednolitych map obszaru całej Polski.
